Sofie - 18 / Dec / 2018
Kamperen in de natuur - Eng?
Winter: de dagen zijn kort, de nachten zijn lang. Leuk dat Bushcraften, maar in je eentje buiten slapen in een donker bos? Is dat niet eng... en wat als er iets misgaat met je uitrusting in het donker? Sofie deelt wat van haar ervaringen met je. Niet om je bang te maken, maar om te delen wat zij eruit geleerd heeft.
Kamperen in de natuur – Eng?
(deel I)
Het is nacht en ik lig in mijn hangmat in het bos. Er zijn geen muren om mij heen maar ik ben niet bang. Integendeel, ik ben vrij. Ik voel mijzelf herleven. Mijn zintuigen die normaal gezien in de laagste stand staan treden in werking. Ik ruik, zie, proef, hoor en voel het bos om mij heen. Ik voel de wind en de koelte van de nacht op mijn gezicht. Ik hoor herten en reeën blaffen, uilen roepen en everzwijnen wroeten. Ik proef de vochtigheid in de lucht. Ik ruik de humus die de bodem van het bos bedekt. Ik zie niets behalve de boomtoppen die verlicht zijn door de maan. De duisternis is als een deken dat mij toedekt en uitnodigt om te slapen. En ik val in slaap…
(‘s Avonds in de Ropojana vallei, Montenegro, 2018)
Zo kan je wel mijn ideale nacht in het bos omschrijven. En zo waren wel mijn meeste nachten buiten. In mijn eerste blog schreef ik dat ik helemaal geen schrik had om buiten te slapen en dat is in het algemeen wel zo. Ik heb geen schrik meer van de duisternis of de nachtelijke geluiden maar ik wil best toegeven dat een paar nachten niet even idyllisch waren en dat ik wel al een paar enge ervaringen heb meegemaakt. De angsten die ik op die momenten had zaten echter vooral in mijn hoofd en ik merk bij mezelf dat hoe meer ik buitenslaap hoe minder schrik ik heb omdat ik meer en meer weet wat ik kan verwachten. Uiteindelijk is het vaak de mens zelf die zijn eigen problemen creëert door slechte voorbereiding, zelfoverschatting, het nemen van onnodige risico’s en slechte uitrusting. Gezond verstand en een goede kampopbouw rekening houdend met de omgeving helpen echter al veel.
Sommige mensen vragen mij ook of als ik als vrouw niet bang ben om alleen buiten te slapen. Ik kan zeggen dat het volgens mij geen verschil uitmaakt als je man of vrouw bent. De gevaren zijn dezelfde en elke man of vrouw kan dezelfde kennis en ervaring leren. Ben ik niet bang om verkracht te worden in het bos? Goh, ik schat de kans om verkracht of beroofd te worden in de stad na een uitgaansavondje of vele malen groter dan ergen midden in een bos. Ik ga zelf ook nooit overnachten in een stadsbos of een bos nabij de stad omdat er daar volgens mij wel soms ongure types kunnen rondlopen.
Ik wil nu graag met jullie een paar van deze enge ervaringen delen, niet om jullie schrik aan te jagen maar om jullie te vertellen wat ik persoonlijk hieruit geleerd heb. Ik zou het zonde vinden dat deze ervaringen jullie zouden tegenhouden om het bos in te trekken. Die paar slechte nachten wegen bij mij alvast niet op tegen alle goede nachten ik al gehad heb. Het belangrijkste van allemaal is nog steeds dat ik dit doe omdat ik zo geniet van het buiten zijn!
(uitzicht aan de paalcamping Canisvliet, Sas-van-Gent, Nederland, 2017)
In mijn eerste blog vertelde ik bijvoorbeeld over mijn eerste nacht alleen op een paalcamping. Ik vertelde echter niet het volledige verhaal… Ik koos een paalcamping uit die gelegen was in een bosje ter hoogte van de Belgisch-Nederlandse grens. Die avond ging ik er vol spanning naar toe. Toen ik arriveerde op de open plek zag ik tot mijn grote ontsteltenis dat er overal afval lag. Etensresten, plastic zakjes, bbq-grills, wc-papier maar ook zelfs spuiten… Wow, dat had ik niet verwacht!
Koppig zette ik toen toch mijn tentje op. Het was een sombere weekdag en ik hoopte dat niemand ging langskomen. Plots kwam er een boswachter op de plek toe. Hij zei dat hij elke avond deze plek kwam controleren. Hij vroeg mij of ik als vrouw alleen op die plek ging overnachten. Ik zei dat dit het geval was. Hij keek mij toen aan alsof ik gek was en zei dat deze paalcamping soms in het weekend gebruikt werd door feestende junkies. Hij gaf mij toen het nummer van de Nederlandse politie en zei dat ik niet moest aarzelen om naar dit nummer te bellen indien er iets zou gebeuren die nacht. Slik!!
Het begon echter donker te worden en ik had niet veel zin om mijn tent volledig terug af te breken dus besloot ik met een klein hartje het erop te wagen. Je kan je uiteraard voorstellen dat ik die nacht moeilijk in slaap raakte. Bij elk geluid begon mijn hart sneller te slaan en beeldde ik mij de ergste dingen in. Uiteindelijk ben ik toen toch in slaap gevallen en is er die nacht niets gebeurd maar als eerste nacht alleen buiten kon deze wel tellen!
Het hield me gelukkig niet tegen om daarna nog alleen te gaan kamperen. Ik heb nadien zelfs ook nog een paar keren de nacht doorgebracht op andere paalcampings in België en toen zonder negatieve ervaringen. Ik heb de dag na deze ene negatieve ervaring dit wel gemeld op de pagina van Staatsbosbeheer en toen ik vorig jaar deze paalcamping met een paar vrienden opnieuw bezocht bleek het afval van deze plek verwijderd te zijn en zag het er heel net en gezellig uit. Mijn persoonlijke voorkeur gaat echter uit naar wildkamperen in het bos en het klinkt misschien gek maar ik voel mij veel geruster in een verlaten donker bos dan op een camping/paalcamping waar er nog andere mensen kunnen komen.
(Onderweg op de Mullerthal Trail, Groot-Hertogdom Luxemburg, 2017)
Mijn volgende spannende moment beleefde ik toen ik nog maar net geleerd had hoe ik een tarp moest opspannen tussen twee bomen. Het begon op een herfstnacht heel hard te waaien en te regenen. Ik lag in een bos onder een tarp in een bivakzak. Blijkbaar zaten mijn zelfgemaakte houten haringen niet diep genoeg in de grond en waren mijn knooptechnieken nog niet optimaal want plots werden de haringen langzaam één voor één door krachtige windstoten uit de grond getrokken. Mijn tarp begon als een gek te wapperen en ik lag opeens volop in de regen. Het was kou en ik had enkel een onderbroek in mijn slaapzak aan. Ik begon inwendig te vloeken. Ik had helemaal geen zin om uit mijn warme slaapzak te kruipen maar ik moest wel! Ik kroop toen uit mijn slaapzak en begon in de gietende regen op blote voeten en in mijn onderbroek mijn wapperende tarp terug vast te maken. Het is me toen gelukt om mijn tarp terug op te spannen waarna ik vlug al bibberend en nat mijn slaapzak ben in gekropen maar ik zwoer op dat moment dat ik dit niet nog een keer wou meemaken.
Deze ervaring was alvast een goede motivatie om nadien mijn knopen nog meer te oefenen en mijn tarp beter te leren opspannen! Het is soms makkelijk om snel snel je kamp op te zetten maar deze luiheid kan je achteraf wel zuur komen te staan.
(’s Morgens in het Koutergoedbos, België, 2018)
Er zijn nog een paar enge ervaringen die ik nu uit mijn mouw kan schudden maar hierover de volgende keer meer! Deze natuurmens zit vandaag al te lang voor haar computerscherm. Nature calls!
Avontuurlijke groetjes
Sofie